Op zaterdag 2 juli viert Hasselaar Gilles Bruyninx zijn huwelijk met zijn Duitse vriendin Svea. Het jonge paar trad in september 2021 in het huwelijk in Duitsland en was, zoals velen, genoodzaakt het feest uit te stellen door Corona. Op zich geen breaking news, maar in dit geval is er toch iets speciaals aan de hand. De gastenlijst van de bruiloft had heel wat AFS in het DNA.
Mieke Melotte en Pol Bruyninx uit Hasselt ervaren al bijna een halve eeuw het AFSeffect. En dat verhaal begint eigenlijk bij de ouders van meneer Bruyninx. Pol is opgegroeid in een huishouden van 9 kinderen, maar toch was er in 1970 een bed vrij om een buitenlandse student op te vangen. Na het hosten van twee studenten, Shirley en Steve uit de Verenigde Staten, ging zoon Pol zelf het avontuur aan. Hij zou in ’76-’77 zijn jeansbroek op Amerikaanse schoolbanken gaan verslijten. Hij werd er tot ‘King Pol’ gekroond tijdens Homecoming en brak het schoolrecord met 43 yards als kicker bij het American footballteam, wat nu nog steeds op zijn naam staat.
Wanneer Pol een eigen gezin had met Mieke, raakte zijn vrouw gefascineerd door de verhalen en reizen van haar man. Toen hun eigen kinderen oud genoeg waren, werd er contact opgenomen met AFS. In 2005 ving het koppel voor de eerste keer een wereldstudent op in hun nest. Renata uit Brazilië werd met open armen ontvangen in het gezin, maar toch was het even wennen. Het is een illusie dat er nooit sprake is van heimwee, Mieke investeerde veel tijd en energie in het nieuwe gezinslid en dat doet ze nog steeds.
Onderdeel van een grotere familie
Het AFS-bestuur stelde het gezin de vraag of ze ervoor open stonden om het jaar nadien opnieuw als wereldgezin te fungeren. Het antwoord was duidelijk: “Na de positieve ervaring met Renata kan het eigenlijk alleen maar tegenvallen. We wachten liever nog even.” Maar zie daar, in oktober hoorden ze berichten over een Braziliaans meisje dat niet kon aarden in haar gastgezin, dus werd Rafaela warm ontvangen bij Mieke, Pol en de kinderen. Ondertussen is Rafaela uitgeweken naar Chili en heeft ze een schattig dochtertje van 7 maanden, Amanda. Mieke en Pol noemen haar hun AFS-kleindochter.
Mieke werd intussen lid van het AFS-comité en tijdens een vergadering liet ze zich al lachend ontvallen: “Als je nog een thuis zoekt voor een Amerikaanse jongen, dan mag die altijd naar ons sturen.” Sneller dan verwacht ontvingen Mieke en Pol opnieuw een wereldstudent in 2007, Alex uit de Verenigde Staten. Na het vertrek van Alex leerde Mieke Spaans en werd ze hoofdbegeleidster van de wereldgezinnen en rekruteerster bij AFS Midden-Limburg. Er lagen 11 dossiers op haar tafel om te matchen met een gastgezin. Om eerlijk te zijn wou ze er op dat moment geen uitkiezen, maar ze bezweek echter nogmaals en nam Carla uit Venezuela in huis.
Eentje out, eentje in
Na de wereld in huis gehad te hebben, vertrok hun zoon Gilles voor een jaar naar Wisconsin. Hij kwam er gelukkig terecht in een echte sportminded familie, want hij wou er per se zijn geliefkoosde ijshockey beoefenen. Het was niet voorzien dat het gezin ondertussen zelf een student zouden opvangen. Maar binnen het comité hoorden ze van Chiara uit het zuiden van Italië, dat haar uitwisselingsproject niet bepaald in de schoot geworpen had gekregen. Ze wou absoluut dat het slaagde, maar op de één of andere manier klikte het niet met haar wereldgezin. Na bemiddeling hadden Mieke en Pol haar in januari 2011 de thuis gegeven die ze zocht.
Een cowboy met karakter
De beste manier om ondertussen als vrijwilliger van het oudercomité voeling te houden met wat er leeft bij studenten en gezinnen is gewoon zelf actief voor opvang zorgen. Dus verwelkomden ze in 2012 Aquiles, een echte cowboy die in het westen van Brazilië leefde tussen duizenden runderen. Die jongen was een goeie mix van een ‘family guy’ en een ‘pateeke’, zoals ze hier zeggen, maar Aquiles dwong op een speciale manier respect af. In oktober 2012 verloor het gezin hun zoon Christophe. Je begrijpt dat dit niet de meest prettige situatie was voor een jongeman, die naar de andere kant van de wereld was gereisd, misschien wel met als doel zo veel mogelijk te feesten. Hij had kunnen vertrekken, maar heeft meteen en resoluut gezegd “Ik blijf” en leefde heel discreet mee in de donkerste periode in hun leven.
De generatiekloof wordt te groot
Enkele jaren later werd de zevende student in huis genomen: Erika uit Amerika. Zeer goed in taal en beetje zoekende naar een verdere carrière kon Erika openbloeien in België. Ze is nu lid van the US Airforce en afgelopen Kerstmis is ze nog eens langsgeweest in België met haar man afkomstig uit Puerto Rico. Wat allemaal perfect past binnen de rode draad doorheen dit verhaal. Mieke en Pols studenten – eigenlijk noemen ze hen hun kinderen – zijn allemaal wereldburgers geworden.
Onlangs kreeg het koppel de vraag of ze het nog eens opnieuw willen proberen, maar ze vinden dat ze daar te oud voor zijn geworden. Voor Mieke en Pol zal het dus bij het rijtje ‘Renata-Rafaela-Alex-Carla-Chiara-Aquiles-Erika’ blijven.
Vijf dagen feest
Naar aanleiding van het trouwfeest van zoon Gilles werden maar liefst 10 AFS-studenten verenigd rond de feesttafel: Gilles zelf, vader Pol, Steve – intussen al een flink stuk in de zestig – en de 7 tijdelijke Hasselaars, waarvan 4 met hun partner. “Negen van hen kunnen we hier te slapen leggen, de overige vier besteden we uit aan mijn zus Marthe,” legt Pol, de drijvende kracht achter deze reünie, uit. Vanaf 27 juni druppelde iedereen binnen wat 30 juni resulteerde in een eerste feest waarbij alle buitenlandse gasten getrakteerd werden op Belgische frieten. Daarna werd de bruiloft uitbundig gevierd en 2 dagen later vierden het internationale gezelschap nog the 4th of July met alle toeters en bellen.
